Non so in qual modo, ma i miei scolarini erano venuti a sapere che quel giorno era il mio compleanno. Me li vidi arrivare alla scuola col vestito delle feste e con un regalino tra le mani.
Chi mi portava una penna elegante, chi un libriccino da messa, chi un astuccio da lavoro, chi un bel mazzo di fiori freschi. Io fui consolata e attristata da quella vista: consolata perchè qualunque segno di gratitudine o d'affetto che mi venisse da quei buoni figliuoli mi toccava il cuore e mi faceva parer leggiero ogni sacrifizio: attristata, poichè pensavo che i denari occorsi in quelle compre, potevano venir destinati a più nobile uso. A ogni modo, accolsi serenamente quelle care dimostrazioni d'amore.
Un bambino solo, il più povero, non mi offrì nulla: ma dal suo contegno imbarazzato e dal suo visetto malinconico argomentai quanto dovesse soffrire. Lo chiamai e quando l'ebbi vicino me lo strinsi ripetutamente fra le braccia, baciandolo. Incoraggiato da quelle carezze, il poverino mi pose tra le mani un involtino e fuggì vergognoso.
Sorpresa e incuriosita, lo aprii senza che nessuno potesse accorgersene. Vi erano.... indovinate!.. Tre pallottoline di zucchero!
Lo richiamai subito da me.
--Lo sapevi che mi piacesse lo zucchero? gli chiesi sorridendo.
--Me lo sono figurato! Mi piace tanto a me!
--E tu, ripresi commossa, l'hai certo chiesto alla mamma e....
--No signora! replicò prontamente, non ho chiesto nulla a nessuno; glie l'ho serbato proprio io, di mio....
--Ma pure....
--La nonna, quando mi dà il caffè e latte, mi mette sempre nella chicchera due o tre pallottoline di zucchero per indolcirlo. Io ho levato lo zucchero....
--E il caffè e latte?... chiesi con la gola serrata.
--L'ho preso amaro!
Mario, piccolo Mario, dove sei tu? Forse il fumo delle officine avrà annerito il tuo viso d'angelo, forse a quest'ora lavorerai i campi dove biondeggia la messe e si matura, al sole, la vite, forse ti accoglieranno le navi avventurose dove il lavoro è sì duro, la speranza sì fallace....
Ma chiunque tu sii, operaio, agricoltore o uomo di mare, il tuo posto è fra i nobili cuori, per quali l'amore è sacrifizio, l'abnegazione, dovere.
Mario, piccolo Mario, se tu per un momento potessi entrare nella mia stanzetta da studio, vedresti molte carte, molti libri, molti ninnoli; e vedresti anche, custoditi in una piccola campana di vetro, tre pezzetti di zucchero, un nome, una data! | Ik weet het niet precies hoe ze het te weten zijn gekomen, maar mijn kleine leerlingen wisten dat ik op die dag jarig was. Ze kwamen in hun feestkleding en met een cadeautje in hun hand naar school. De ene bracht een elegante pen mee, de andere een misboekje, de volgende kwam met een pennenetui, en weer een andere met een mooie bos bloemen. Tegelijkertijd werd ik hierdoor blij en verdrietig: blij omdat elke bedankje of lieflijk gebaar van die lieve kinderen mijn hart raakte en al mijn offers goed maakte: verdrietig omdat ik vond dat al het geld voor die cadeautjes op een andere manier besteed had kunnen worden. Toch, nam ik kalmpjes al die liefdesuitingen aan. Alleen één kind, de armste, die had niets bij zich: maar vanuit zijn verlegen gedrag en zijn treurige gezicht zag ik dat hij leed. Ik riep hem en toen hij bij me kwam, hield ik hem stevig in mijn armen, terwijl ik hem uitgebreid knuffelde. Aangemoedigd door die knuffels, drukte dat arme kleintje een pakketje in mijn handen en rende hij vol schaamte weg. Verrast en nieuwsgierig, maakte ik stiekem het pakketje open. En daarin zat... raad eens!... Drie suiker bolletjes! Ik riep hem meteen weer bij me. -- Wist je dat ik van suiker houd? vroeg ik hem glimlachend. -- Ik dacht het al! Ik vind het ook zo lekker! -- En jij, zei ik ontroerd, dat heb je zeker aan je moeder gevraagd en... -- Nee mevrouw! antwoordde hij direct, ik heb aan niemand iets gevraagd; ik heb het zelf bewaard, van mijn... -- Maar toch... -- Wanneer oma me melk met koffie geeft, doet ze altijd twee of drie suikerklontjes in het kopje om het zoeter te maken. Ik heb die suiker eruit gehaald... --En de melk met koffie?....vroeg ik met een brok in mijn keel. --Die heb ik bitter gedronken! Mario, kleine Mario, waar ben jij? Misschien zal de rook van de fabrieken jouw engelengezicht zwart hebben gemaakt, misschien zul je nu op het platteland werken waar, onder de zon, de oogst goudkleurig wordt en de druiven rijpen. Misschien zullen schepen vol met avonturen jou verwelkomen, daar waar hard gewerkt moet worden en de hoop zo misleidend is.... Maar wie jij nu ook bent, arbeider, boer of zeeman, jouw plek is tussen de edelste harten, voor wie de liefde opoffering, onbaatzuchtigheid en plicht betekent. Mario, kleine Mario, als jij even in mijn studeerkamer zou kunnen kijken dan zou je veel papieren, boeken, heel veel snuisterijen zien; en je zou ook, bewaard onder een glazen stolp, drie kleine suikerbolletjes, een naam en een datum zien! |