[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | [...] Përkthyesit thjesht nuk morrën respektin që u takonte, ata nuk prisnin të fitonin shumë të ardhura, aq sa për të jetuar. Shumë pak njerëz u trajnuan si përkthyes, por shumica kishin një arsim të fortë universitar dhe njohuri solide të gjuhëve, të paktën të gjuhës amëtare. Kisha një shoqe që bënte pjesë pikërisht në këtë kategori prandaj rrethi im i miqve u zgjerua me përkthyesë të tjerë. Mësova se ishin shumë më interesantë si njerëz dhe zbulova se shpesh kishim përvoja të ngjashme jetësore. Nuk e kam pasur kurrë problem të bëj miq, por gjithmonë jam ndjerë “ndryshe” dhe jam i sigurt që edhe ata e kanë ndjerë këtë. Kur shoqja ime doli në pension, më rekomandoi si zëvendësuesin e saj. Hyra kështu në fushën e Risigurimeve, për të cilat nuk dija kurrgjë. Gjithashtu, isha i vetmi përkthyes atje, dhe nuk kisha ku të mbështetesha. Megjithatë, puna ime do të merrte përmasa të tjera... Në punën time të re, fillova të shqyrtoja dosjet, të bëja pyetje dhe i kërkova kompanisë që të më regjistronte në trajnimet e sigurimeve. Kolegji i Sigurimeve ishte përballë rrugës dhe në bibliotekën e tyre, studiova kodet e zjarrit, politikat e sigurimit dhe katalogët e zjarrfikësve. Po mësoja atë çka nuk kisha pasur kurrë luksin të bëja më parë: kërkimin. Herën e parë që më duhej të përktheja një propozim për sigurimin e një centrali bërthamor, mora një telefonatë nga drejtuesi i atij departamenti, duke më përgëzuar për punën që kisha bërë. "Duket qartë ndryshimi nga ajo që jemi mësuar," tha ai. Çfarë cilësie! Ajo çka ndodhi ishte që shfletova nga dosjet një dokument të ngjashëm me atë që po punoja për t'u orientuar, por kur pashë që paraardhësi im kishte përdorur fjalën "nukël" në vend të "bërthamë", kuptova se dosjet nuk do të më hynin në punë. Shkova matanë rrugës te biblioteka dhe kërkova "centrale bërthamore". Gjeta menjëherë të gjithë terminologjinë që më duhej. Sot duhet shumë më tepër se kaq për të qenë një përkthyes i mirë, sigurisht. [...] |