Greek to English Other Journalism

Μία άλλη προσέγγιση για την παγκοσμιοποίηση των μέσων είναι αυτή των Adorno και Horkheimer, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον όρο “βιομηχανία κουλτούρας”[1] για να περιγράψουν το σύγχρονο, συμπαγές και παγκοσμιοποιημένο μηντιακό προϊόν. Οι Adorno και Horkheimer αποφαίνονται ότι τα μηχανικώς διαφοροποιημένα προϊόντα της “βιομηχανίας κουλτούρας”, - άποψη η οποία στηρίζει και την λογική της θεωρίας μου για την διαφοροποίηση στο κεφάλαιο έξι - αποδεικνύεται ότι είναι όλα ίδια εν τέλει, αφού οι μεγάλες πολυεθνικές έχουν συγκεκριμένο τρόπο κατασκευής και σχεδιασμού των προϊόντων αυτών. Με την ίδια λογική, δηλαδή, που στην αυτοκινητοβιομηχανία η μάρκα Chrysler λανσάρει προϊόντα που πρακτικά απέχουν ελάχιστα από αυτά της General Motors, στη “βιομηχανία κουλτούρας” έχει μεγάλη ομοιότητα το συνολικό μηντιακό προϊόν, όπως για παράδειγμα τα εμπορικά τραγούδια και οι ταινίες[2], τα οποία αποτελεούν μέρος και παραδείγματα της γενικότερης έννοιας του περιεχομένου. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, κατά τους Adorno και Horkheimer, είναι ότι έχει αναπτυχθεί ο “νόμος της απόλυτης ποσοτικοποίησης”[3]: οι καταναλωτές κατηγοριοποιούνται ανάλογα με την αγοραστική τους δύναμη και το κάθε προϊόν που λανσάρεται στη αγορά απευθύνεται σε συγκεκριμένη κατηγορία καταναλωτών. Είμαι της άποψης ότι το τηλεοπτικό κοινό είναι ακόμα πιο συμπαγές με όμοια χαρακτηριστικά από το ευρύτερο καταναλωτικό προϊόν και άρα είναι ευκολότερη η κατηγοριοποίησή τους με τυποποίηση του τηλεοπτικού προϊόντος